احتمال خالی ماندن کرسی ریاست جمهوری در آمریکا
به گزارش وبلاگ عکس 94، نشریه آمریکایی در گزارشی به نقص قانون انتخابات بحث برانگیز در آمریکا پرداخته که با توجه به احتمال زیاد پرمناقشه شدن انتخابات ماه نوامبر در این کشور می تواند آمریکا را وارد بحران انتخاباتی و حتی خالی ماندن کرسی ریاست جمهوری کند.
به گزارش وبلاگ عکس 94 به نقل از فارس، نشریه آمریکایی فارن پالیسی در تحلیلی به قلم برایان کالت پروفسور و استاد کالج حقوقی دانشگاه ایالتی میشیگان، به آنالیز قانون مرتبط با انتخابات بحث برانگیز در آمریکا پرداخته و از نواقص آن در شرایطی گفته که با توجه به احتمال زیر سوال رفتن نتیجه انتخابات آینده از جانب دونالد ترامپ و زمان کم باقی مانده برای اصلاح این قانون تا انتخابات ریاست جمهوری، ممکن است این کشور را به دردسر بیندازد.
در مقدمه این گزارش آمده است: زمانی که دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا 30 جولای در توییتی پیشنهاد به تاخیر انداختن انتخابات ریاست جمهوری را بیان کرد و گفت معین شدن نتایج انتخابات نوامبر شاید به ماه ها و حتی سال ها زمان احتیاج داشته باشد (بنابر ادعای ترامپ با توجه به برگزاری بخش عمده انتخابات 2020 به روش پستی به دلیل بحران کرونا، نتیجه انتخابات خیلی دیر و شاید هرگز معین نگردد)، پاسخ کارشناسان و ناظران هم افراطی و هم تفریطی بود.
بعد از این پیشنهاد بسیاری خیلی سریع به او یادآوری کردند که به خاطر هوس یک رئیس جمهور انتخابات به تاخیر نمی افتد. در آمریکا دوره رئیس جمهور و معاونش ظهر روز 20 ژانویه تمام می گردد و چه جانشینان آن ها انتخاب شده باشند یا خیر، بر طبق اساسنامه جانشینی، رئیس مجلس نمایندگان اولین نفری است که در صف جانشینی رئیس جمهور قرار می گیرد، بعد از او رئیس وقت مجلس سنا قرار گرفته است.
بعد از این دو هم قوانین معینی وجود دارد که چطور باید نتیجه یک انتخابات را معین کرد. اما به کار بستن این قوانین، مسئله دیگری است و دلایلی وجود دارد برای این ترس که ایالات متحده در شرایطی قرار بگیرد که دقیقاً قانون موجود سعی دارد مانع وقوع آن گردد و آن روی کار آمدن یک رئیس جمهور موقت است که مشروعیت او محل بحث است.
نواقص قانون انتخابات بحث برانگیز در آمریکا
بنا بر این گزارش، در صورتی که کنگره بسرعت قوانین جانشینی را بازبینی نکند، سیستم فعلی می تواند شرایط بد انتخابات ریاست جمهوری با تاخیر و پرمناقشه را بدتر کند. مسئله اصلی، اتکا به کنگره درباره صف جانشینی است. در نظر دریافت رئیس مجلس به عنوان اولین جانشین در قانون موجود، این واقعیت را که دوره همه 435 عضو مجلس سوم ژانویه منقضی می گردد، نادیده گرفته است. به این ترتیب، در صورتی که انتخابات ریاست جمهوری به دلیل اختلافات درباره اعتبار و زمانبندی انتخابات پستی به تاخیر بیفتد و حل نشده باقی بماند، بسیاری از انتخابات حوزه های مجلس هم که به وسیله انتخابات پستی نتیجه آن ها معین می گردد، به تاخیر خواهد افتاد و نتیجه شان معین نخواهد شد.
در نتیجه، نزاع شدیدی درباره عضویت در حوزه های مختلف مجلس رخ خواهد داد و کنترل اکثریت ممکن است هر روز جابه جا گردد زیرا مجلس که بخش هایی از آن پر شده، بر سر هر دسته جدید نتایج انتخاباتی در میانه غبار بازشماری ها و دادرسی های دولتی وارد نزاع خواهد شد. نکته دیگر این که بدون دست کم 218 جایگاه تصاحب شده، حد نصابی هم در کار نخواهد بود و در نتیجه مجلس رئیس نخواهد داشت.
فارن پالیسی در ادامه می نویسد: نسخه پشتیبان مجلس نمایندگان، مجلس سناست که در آن دوره تنها یک سوم سناتورها در سوم ژانویه منقضی می گردد. دو سوم باقی مانده می توانند حد نصاب تشکیل دهند و رئیسی موقت انتخاب نمایند. اما در این مجلس هم مانند مجلس نمایندگان، نتایج به تاخیر افتاده انتخابات می تواند به دعوای سیاسی شدید درباره 30 کرسی خالی منجر گردد و اکثریت هر روز دچار تغییر گردد.
مسائل وقتی پیچیده تر می گردد که فرمانداران بعضی ایالت ها بخواهند افرادی را برای پر کردن کرسی های خالی به طور موقت منصوب نمایند. این مسئله هم البته با این فرض است که بعد از انتخابات معین شده که فرمانداران چه کسانی خواهند بود. در چنین شرایطی، رئیس جمهور موقت کشور از سوی اکثریتی انتخاب می گردد که مشروعیت خودشان زیر سوال است، و از ترکیبی از سردرگمی، دادخواهی و شیطنت های حزبی سردرآورده اند.
اصلاحیه بیستم چیست؟
بخش سوم اصلاحیه بیستم تصویب شده در سال 1933 به مسئله انتخابات ریاست جمهوری حل نشده در آمریکا می پردازد. قبل از اصلاحیه بیستم، خیلی راحت در چنین شرایطی رئیس جمهوری وجود نداشت، سرنوشتی که در سال 1877 فقط دو روز قبل از شروع دوره ریاست جمهوری، بعد از یک فاجعه انتخاباتی، از آن اجتناب شد. اصلاحیه بیستم این اختیار را به کنگره می دهد که قانونی را برای پر کردن این شکاف تصویب کند طوری که شخصی بتواند به عنوان رئیس جمهور موقت تا زمان مشخص رئیس جمهور منتخب عمل کند.
بنا بر این گزارش، برای بحران های میان مدت (زمانی که هم برای رئیس جمهور منتخب و هم معاونش اتفاقی می افتد) کنگره از قبل بر اساس ماده 2 قانون اساسی اختیار دارد صف جانشینی را از قبل تعریف کند. اما اصلاحیه بیستم یک گزینه اضافی برای جانشینی روز تحلیف به کنگره می دهد: از پیش تعریف کردن یک فرایند به جای یک فهرست، طوری که جانشینی روز تحلیف منعطف تر و به سرعت حل گردد. مضاف بر این که اصلاحیه بیستم این توالی را بر هر کسی و نه فقط طبقه محدود صاحب سِمتان معین شده در ماده 2 ممکن می نماید.
نویسنده می افزاید: کنگره هرگز اختیارات جدید و گسترده داده شده طبق اصلاحیه 20 را جدی نگرفته و تا 14 سال هم هیچ اقدامی انجام نداد. تا این که خاتمه در سال 1947 تنها کاری که انجام داد این بود که جانشینی روز تحلیف و جانشینی میان مدت را به همان سیستم توالی، اول رئیس مجلس بعد رئیس جمهور موقت و بعد اعضای کابینه درآورد؛ به جای آن که فرایند جداگانه دیگری را برای این توالی تعریف کند. این رویکرد کلی که صرف نظر از شرایط انتخاب شد، همچنان قانون امروز است.
به باور وی، اما دلایل خوبی وجود دارد که اصلاحیه بیستم که برای جانشینی روز تحلیف مجاز شد، از موقعیت های میان مدت متمایز گردد. یکی از آن دلایل این است که گرچه استمرار معمولاً نگرانی اصلی قانون جانشینی است، در روز 20 ژانویه، اصلاً عاملی محسوب نمی گردد. زیرا با شروع دوره ریاست جمهوری جدید، تحویل قدرت به یک تیم کاملاً متفاوت صورت می گیرد.
دلیل دیگر این که اگر در میانه دوره، اتفاقی برای رئیس جمهور و معاونش بیافتد، این مسئله بخوبی مدیریت خواهد شد زیرا روشن است که برای جانشینی، رئیس مجلس و رئیس جمهور موقت چه کسانی هستند.
اما همانطور که قبلاً گفته شد، در روز تحلیف در صورتی که هنوز رئیس جمهور و معاون رئیس جمهور در نتیجه هرج ومرج انتخاباتی انتخاب نشده باشد، انتخاب رئیس مجلس و رئیس جمهور موقت هم احتمالاً فرایندی آشفته خواهد بود. مثل این می ماند که یک ساختمان در حال سوختن باشد و تصمیم گیری درباره این که چه کسی مسئول این ساختمان است را به کسانی واگذار نمایند که در ساختمان کناری و درگیر همین آتش هستند.
بنابر این گزارش، سیستم کنونی همچنین انگیزه های معیوبی ایجاد می نماید. حداقل شرط اساسی یک جمهوری دموکراتیک این است که انتخابات به موقع داشته باشد. زمانی که انتخابات به تاخیر می افتد یا مورد مناقشه قرار می گیرد، باید انگیزه هایی برای حل سریع و عادلانه این مسئله وجود داشته باشد.
اما وقتی دو طرف می خواهند این نزاع به نفع خودشان حل بگردد، طرفی که آمادگی کنترل ریاست جمهوری موقت را دارد، خیلی راحت تر تاخیر را تحمل می نماید. آن بخش از کشور که حامی رئیس مجلس یا حزب رئیس جمهور موقت است، دلیل کمتری دارد که مشتاقانه به دنبال یک راه چاره عادلانه باشد؛ و اگر هرج ومرج به شکلی باشد که در روزهای منتهی به 20 ژانویه کسی نداند که کدام طرف رئیس مجلس یا رئیس جمهور موقت را انتخاب خواهد نمود، شرایط از این هم بدتر خواهد شد. در این صورت، هر دو طرف انگیزه طولانی کردن تاخیر را دارند تا برای پیروز شدن در دعوا بر سر تحت کنترل درآوردن مجلس یا سنا، زمان بیشتری برای خود بخرند.
آیا این مسائل قابل اجتناب است؟
به باور این کارشناس، اگر کنگره از اختیارات اصلاحیه 20 برای ایجاد فرایندی بازتر و انعطاف پذیرتر استفاده کند، این مسائل قابل اجتناب است. برای این کار، کنگره می تواند دنبال کسی به عنوان رئیس جمهور موقت باشد که سهم مستقیمی در نتیجه انتخابات ندارد، بر خلاف رهبران کنگره که نقش های سیاسی در زمان و مهمی ایفا می نمایند. یک دسته از کسانی که در حاشیه هستند اما همچنان می توانند موقتاً مسئولیت بپذیرند، رؤسای جمهور سابق هستند. باراک اوباما، جورج دابلیو بوش و بیل کلینتون همگی سابقه لازم برای انجام این کار را دارند (جیمی کارتر که تا آن موقع 96 ساله خواهد شد، گزینه کمتر مناسبی است).
قطعاً، ده ها میلیون آمریکایی به دلایل سیاسی با این گزینه ها مخالفت خواهند کرد اما همین مسئله درباره رئیس مجلس و رئیس جمهور موقت هم صادق است، همانطور که درباره هر کسی که در نهایت رئیس جمهور گردد، صدق می نماید. به تأکید نویسنده، نکته این نیست که کسی انتخاب گردد که همه آمریکایی ها او را بپذیرند که چنین شخصی وجود هم ندارد، نکته این است که فردی باتجربه، به جای فردی که در حال ترک سِمت است در دوران نامعین و پرسروصدای گذار این مسولیت را عهده دار گردد
نویسنده می افزاید: گرچه اصلاحیه 22، اوباما، بوش و کلینتون را از انتخاب دوباره منع نموده، مفاد آن، آن ها را برای ریاست جمهوری موقت رد صلاحیت نمی نماید. در واقع، همین دو دوره ای بودن آن ها و منع از انتخاب دوباره است که آن ها را برای نقش کوتاه مدت مناسب تر می نماید، زیرا رؤسای جمهوری که تنها یک دوره خدمت نموده اند شاید به دنبال بازگشت به قدرت باشند. اما حتی این روسای جمهور هم در صورتی که در شکستی موجه از قدرت کنار رفته باشند مثل کارتر، جرالد فورد و جورج اچ. دابلیو بوش گزینه های بهتری در مقایسه با کسانی مثل ریچارد نیکسون هستند که با رسوایی از قدرت کنار رفتند.
اگر کنگره بخواهد روسای جمهور سابق را برای دوره موقت در نظر بگیرد می تواند معیارهایی را درباره سن و سابقه و چیزهای دیگر تصویب کند و شاید همواره نتوان فهرست قابل توجهی از روسای جمهور سابق تهیه کرد، پس شاید بهتر باشد این فهرست را گسترده تر کرد و سیاستمداران باتجربه بیشتری از جمله معاونان و وزاری خارجه را هم در فهرست لحاظ کرد. نویسنده تاکید دارد که این ها همه پیشنهاداتی است که می توان در نظر گرفت، اما نکته این است که فرایند اصلاحیه 20 بتواند انتخاب رئیس جمهور موقت از فهرست این افراد را میسر کند که خیلی بهتر از توالی ذکر شده در بخش های قبل بر اساس قانون فعلی است.
علاوه بر گسترده کردن فهرست که در بالا گفته شد، این فرایند می تواند اجماع حزبی را هم ملزم کند. یعنی به جای آن که رئیس جمهور موقت از سوی اکثریت جمعیتی که بعد از رفتن سایر اعضای مجلس و سنا باقی ماندند، انتخاب شوند، 3 نفر از 4 رهبر احزاب در مجلس و سنا با هم به توافق برسند. به طور مثال، اگر نانسی پلوسی (رئیس دموکرات مجلس نمایندگان)، چاک شومر (رهبر اقلیت دموکرات در مجلس سنا) و میچ مک کانل (رهبر اکثریت جمهوری خواه در مجلس سنا) یا افراد دیگری که بعد از انتخابات آینده به ریاست می رسند، بتوانند درباره ریاست جمهوری موقت توافق نمایند، این مهر تایید دوحزبی به رئیس جمهور موقت مشروعیت قابل توجهی می دهد. به اضافه این که چنین اجماعی انتخاب متعادل تری را رقم می زند و مخالفت کمتری در بین مردم آمریکا برمی انگیزد.
به باور برایان کالت، نویسنده گزارش، با همه این تفاسیر، اجماع هم ممکن است انتظار واقع بینانه ای نباشد زیرا انتخاب رهبران حزب در شرایطی که انتخابات کنگره روی هواست، سخت خواهد بود. دیگر این که نمی توان از این نکته گذشت که دو حزب به قدری قطبی شده اند که اجماع را آنهم با چنین سرعتی در میانه تاخیرها و اختلافات انتخاباتی سخت می نماید. اما اینجا جایی است که انتخاب تصادفی می تواند مفید باشد.
به این معنا که قانونی جدید امکان تهیه فرستی از افراد واجد شرایط و قانونی را به تعداد مساوی از هر حزب میسر کند و بعد یک فرد خنثی مثلاً قاضی ارشد ایالات متحده به طور تصادفی نام یکی از این افراد را از فهرست درآورد. برای متعادل کردن بیشتر شرایط، می توان در صورتی که اختلافات طولانی گردد، دوره رئیس جمهور موقت را محدود کرد و نام فرد دیگری را از فهرست مذکور برای دور بعدی درآورد.
نویسنده در ادامه باز هم تاکید می نماید که این ها همه پیشنهاداتی است که قابل آنالیز است و در خاتمه می افزاید، صرف نظر از این که چه روشی انتخاب گردد، داشتن یک سیستم به صورتی که کرسی ریاست جمهوری خالی نماند، مسئله اصلی است. در 87 سالی که از تصویب اصلاحیه 20 می گذرد، کنگره هرگز مذاکرات دقیقی درباره انتخابات ریاست جمهوری حل نشده به صورتی که اکنون بتوان از آن استفاده کرد نداشته و اکنون زمان آن رسیده که به این مسئله رسیدگی گردد، اگر خیلی دیر نشده باشد.
منبع: همشهری آنلاین