تحقیق عجیب دانشمندان ، شلیک خرس آبی از تفنگ، آیا این موجودات زنده ماندند؟
به گزارش وبلاگ عکس 94، خرس آبی یا تاردیگرید به عنوان جانوری شدید دوست* شناخته می شوند. خرس های آبی به عنوان موجوداتی میکروسکوپی می توانند در داخل یک آتشفشان و در یک دریاچه قطب جنوب تقریبا 1.6 کیلومتر زیر زمین زنده بمانند. خرس های آبی حتی پس از سال ها یخ زدگی به عملکرد طبیعی خود باز می گردند.
به گزارش وبلاگ عکس 94 به نقل از بیزینس اینسایدر، با این وجود، نتیجه مطالعه ای اجرا شده در بریتانیا که در مجله Astrobiology منتشر شده نشان می دهد حتی این موجودات به ظاهر غیر قابل تخریب نیز تخریب پذیر هستند و محدودیت هایی دارند.
محققان دانشگاه کنت آنالیز قوطی های پر از خرس های آبی را از یک تفنگ پرسرعت با سرعت های مختلف شلیک کردند تا مشاهده نمایند آیا این موجودات می توانند در مقابل فشار هر ضربه ای که بر آنان وارد می گردد دوام بیاورند یا خیر.
پس از شلیک با سرعت کمتر از 900 متر در ثانیه که سریع تر از میانگین سرعت شلیک گلوله است خرس های آبی توانستند احیا شوند. شلیک با سرعت بیش از 3218 کیلومتر بر ساعت بدان معنی بود که این موجودات دست کم 1.14 گیگا پاسکال فشار را در هنگام برخورد تجربه می کردند.
خرس های آبی می توانند دمایی بین منفی 200 درجه سانتی گراد تا 151 درجه سانتی گراد و فشاری تا شش برابر عمیق ترین بخش اقیانوس های سیاره زمین را تحمل نمایند. خرس های آبی هم چنین می توانند از تشعشعات و دما های کشنده جان سالم به در ببرند، زیرا مانند موجودات همنام خود (خرس) وارد حالت خواب زمستانی می شوند. خرس های آبی می توانند برای مدت زمان طولانی بدون آب و اکسیژن در حالتی که بدن شان خشک شده و متابولیسم شان خاموش می شوند باقی بمانند.
بنابراین، هنگامی که یک کاوشگر حامل انبوهی از خرس های آبی در خواب زمستانی در سال 2019 به علت یک نقص رایانه ای در ماه سقوط کرد دانشمندان گمان می کردند خرس های آبی مطمئنا زنده مانده اند. با این وجود، محققان دانشگاه کنت در این باره تردید داشتند. مسئول نگارش مقاله مرتبط با این تحقیق می گوید: من بسیار کنجکاو بودم و می خواستم بدانم آیا آنان زنده هستند یا خیر. آنان برای این آزمایش خرس های آبی را منجمد کردند (برای آن که خرس های آبی را به خواب زمستانی برسانند) و آنان را در گلوله های نایلونی توخالی بارگذاری نموده و با استفاده از یک تفنگ پر سرعت به سمت کیسه های شن شلیک کرد.
آنان دریافتند که اگر گلوله با سرعت بیش از 3218 کیلومتر بر ساعت شلیک شوند خرس های آبی نمی توانند در برابر ضربه دوام بیاورند و صرفا تکه هایی از خرس های آبی باقی ماند، زیرا فشار 1.14 گیگا پاسکال ناشی از برخورد بسیار زیاد بود. در نتیجه، اگرچه کاوشگر هنگام برخورد با ماه تنها با سرعت 498 کیلومتر بر ساعت حرکت می کرد فشار برخورد، بسیار بالاتر از آستانه 1.14 گیگا پاسکالی بود. در نتیجه، از دید محققان می توان تایید کرد که خرس های آبی زنده نماندند.
نویسندگان مقاله مرتبط با این پژوهش اشاره نموده اند که اگر خرس های آبی نمی توانند در برابر فشار های برخورد با ماه دوام بیاورند بعید است که بتوانند از برخورد شهاب سنگ با سیاره دیگری جان سالم به در ببرند.
* به گروهی از ارگانیسم ها گفته می گردد که در محیط های خشن و شدید فیزیکی یا شیمیایی که عموما بیش تر انواع زیست در آن ناممکن است زندگی می نمایند.
منبع: فرارو